Thunder: hoofdstuk 8 - De pijnlijke waarheid

8. De pijnlijke waarheid


Samen gingen Taejo en Syntia verder over de eeuwig stormende vlakte. De weg was nog lang en het werd steeds kouder, niet dat Taejo daar last van zou hebben maar Syntia was nog steeds half mens. ''En misschien al half metafectie.'' Dacht Taejo grimmig. De weg was nog lang en onherbergzaam; het zou zeker een Aardse maand duren om bij de Academie te komen. ''En zo lang had Syntia niet…'' Was de vreselijke gedachte die bij Taejo opkwam. ''We moeten hier weg en wel zo snel mogelijk.'' Zei Taejo. Taejo sprak nogal vaak in zichzelf wanneer hij aan het stressen was. Het geluid van gierende remmen en piepende banden doorkliefde de lucht.

De modder spatte in Taejo's gezicht toen er een zeer sciencefiction achtige jeep voor Taejo's gezicht stopte. ''Schiet op! Niet treuzelen!'' Riep de bestuurder. De bestuurder trok Syntia en Taejo bijna letterlijk de wagen in.''Hé, jij bent Viper de hacker!'' Schreeuwde Taejo boos. ''Jij bent de oorzaak van al deze ellende! Ik zal je een pak rammel geven dat je nooit meer zult vergeten!'' Taejo hief zijn wapen al maar Viper wist hem gemakkelijk af te weren. ''Luister kerel ik heb jullie niet nodig maar jullie mij wel en bovendien ik ben niet de oorzaak van dit alles!'' Zei Viper verdedigend. ''Ha nee? Die virussen zijn anders wel jouw model!'' Bulderde Taejo. ''Het klopt dat ik een aanval aan het voorbereiden was maar juist toen ik bijna klaar was sloeg de bliksem met alle geweld in op mijn hoofdkwartier en draaiden alle computers door. Ik moest vluchten voor mijn eigen aanval die nu een eigen leven leiden!'' Riep Viper.
''Hoe komt het dan dat het er zoveel zijn?'' Vroeg Taejo minder agressief. ''Toen ik wegvluchtte verspreidde mijn virussen zich overal en hebben hun eigen leger gemaakt. Zo kwaadaardig ben zelfs ik niet! Want ten slotte ben jij zoals ik en ik zoals jij, we zijn allebei Aangepast en gelijk.'' Zei Viper. Daar wist Taejo niets tegen in te brengen. ''Maar goed jullie zijn een van de laatste overlevende in deze vervloekte vlakte!'' Mopperde Viper. ''Wat is er met je vriendin gebeurd?'' Vroeg Viper.

''Grrauww'' Kwam er vanachter de jeep.''O shit dat kan niet goed zijn.'' Zei Taejo bezorgd. Taejo trok zijn wapen. In minder dan een seconde flitste Syntia's hand naar Vipers gezicht. Viper stribbelde tegen en de wagen draaide stuurloos in het rond. ''MOET HEBBEH!'' Krijste Syntia met overwegend dubbele stem.
''Moederstorm allemachtig Taejo, help me!'' Schreeuwde Viper maar zijn stem werd deels gedempt door Syntia's hand. Taejo stond op en sloeg Syntia met de vlakke kant van zijn plasma zwaard op haar hoofd. Bewusteloos zakte Syntia in elkaar. Viper moest even van de schok bijkomen. ''Dat is er dus met mijn vriendin.'' Zei Taejo griezelig kalm. Vipers enige reactie was een siddering en heel veel kippenvel. ''Op naar de Academie dus.'' Zei Viper.

''Ik heb nog één vaccin over, die had ik eigenlijk voor mezelf bewaard maar in dit geval...'' Viper was nog niet uitgepraat of Taejo griste het uit zijn hand en spoot het goedje in Syntia's arm. Viper keek hem vernietigend aan: ''Wat ik dus wilde zeggen was dat het in dit geval waarschijnlijk niet zou werken omdat we daar nu te laat mee komen.'' Zei Viper, een woede aanval onderdrukkend. Taejo besefte dat hij door overhaast te handelen nu ook het leven van een andere man in gevaar had gebracht. De lucht werd steeds minder zwart naarmate ze verder richting de beschaving gingen. Ongeveer een Aardse week later arriveerde ze voor de poort van de Academie, Taejo moest Syntia regelmatig bewusteloos slaan wilden ze hun reis hervatten. De jeep stopte op het parkeer terrein en samen droegen ze de bewusteloze Syntia uit de wagen. ''Ze ziet bleek.'' Zei Viper. ''Dat zien alle metafecties adder!'' Snauwde Taejo.

De bewaker herkende Taejo meteen maar hield Viper aan: ''Jij daar wat moet je?'' Vroeg de bewaker ruw. ''Hij is een uitgenodigde vriend.'' Zei Taejo kalm, terwijl hij dat zei keek Taejo Viper vernietigend aan. Onmiddellijk kwamen er robotjes aanzweven die hun zware last mee droegen en de gasten een warm welkom heetten. De robot gids begeleidde ze naar het geheime lab. ''Viper jij moet hier blijven, hoewel je ons leven hebt gered ben je nog niet te vertrouwen.'' Zei Taejo. 2 robots bewaakten hem.
Syntia kwam weer bij maar dit keer als zichzelf. ''T, taejo er is niet veel tijd meer, schiet asssjeblieft op, ik voel me niet goed.'' Fluisterde Syntia hees. Gierend en slippend rende Taejo door de gangen en botste vervaarlijk hard tegen de deur aan. ''auww dat deed pijn.'' Fluisterde Syntia. Taejo wrikte het deksel van de afgesloten glazen kast open. ''Het spijt me Syntia maar ik moet wel.'' Met die woorden verdween Taejo om het hoekje terwijl Syntia hem angstvallig in de gaten hield. Even later kwam Taejo terug met een karretje waar allemaal medicatie aan hing.

''Zozo waar zijn we mee bezig?'' Vroeg jufvrouw Eugenia streng. Taejo schrok zich rot en liet bijna het karretje omvallen. Eugenia bekeek de situatie eens goed. ''Wat doet die cadet in de operatie kast!'' Schreeuwde Eugenia ontzet. ''Dit is ongehoord! Gestoord en verboden! Hoe kun je?!'' Eugenia schrok zich rot. ''Luister het is niet wat u denkt Eugenia echt niet ze…'' Voor Taejo kon uitpraten had Eugenia al een weerwoord bedacht. KRAK! Het geluid van een sterretje. ''O nee ik was vergeten haar vast te binden.'' Zei Taejo bang. ''Waar heb je het over?'' Snauwde Eugenia. KRAK! Het geluid van nog een sterretje. Met ogen als schoteltjes keek Eugenia toe hoe ze het glas van de kist zag verbrijzelen. ''DOOOOD! JULLIE ALLEMAAAL!''Krijste Syntia met haar dubbele stem. Liander werd wakker van al het tumult en snelde naar de deur van het lab en keek nieuwsgierig door het raampje. ''Help me Taejo!'' Piepte jufvrouw Eugenia van angst. Als een kat sprong Syntia op Taejo's nek af. Haar handen misten op een haar na maar Taejo hield er wel een lelijke kras aan over. ''IK MAAK JE KAPOT! IK ZUIG HET MERG UIT JULLIE BOTTEN! WRHAAA!'' ''Ik denk dat ze het meent Taejo.'' Zei Eugenia droog. Haastig graaide Taejo een reageer buisje met eenzelfde kleur als die van Viper en legde die aan op het verdovings geweer. ''TAEJO! Weet je wel wat je doet!'' Schreeuwde Eugenia. Eugenia was nog niet klaar met haar verhaal toen… ''Aiaiaaa!'' Schreeuwde Eugenia. Syntia kraste haar been heel lelijk open. Net op het moment dat Syntia haar gezicht wilde open krabben gebeurde het: Taejo schoot, het pijltje boorde zich in de schouder van Syntia en ze viel met een klap op de grond. Helemaal in shock viel Taejo op zijn knieën en Eugenia die ernstig gewond was vergat hij...

Liander snelde de kamer binnen en verzorgde Eugenia en daarna ontfermden ze zich over Taejo. Syntia kwam kreunend overeind. ''Wat is er gebeurd? Ik heb het gevoel alsof ik te lang onder het kwik heb gestaan.'' Kreunde Syntia. (Kwik is de regen in cyberspace.) ''WAT ER IS GEBEURD?!'' Liander leek te ontploffen. ''JE HEBT BIJNA TWEE LEERKRACHTEN OM HET LEVEN GEBRACHT IDIOOT!'' Liander wilde Syntia slaan maar plotseling leek Syntia een metamorfose te ondergaan en greep zijn hand zo uit de lucht. ''Nee..., toch niet...; Ik ben het Syntia! Liander jouw vriendje!'' Probeerde Liander wanhopig maar helaas voor hem had hij te laat door wat er gebeurde. Zonder genade draaide Syntia Lianders arm om en onheilspellend gekraak weerklonk. ''AAAH Nee!'' Piepte Liander. Syntia ontblootte haar tanden om iets vreselijks te doen en grijnsde duivels. Doodsangst tekende zich op Lianders gezicht. Eugenia moest machteloos toe kijken hoe Liander werd bedreigd, alleen Taejo zou hem kunnen redden. ''Voordat ik je van jouw ledematen ga ontdoen wil ik je eerst nog even martelen.'' Zei Syntia triomfantelijk. Haar dubbele gelach galmde door de kamer. ''Hoe kon ik zo stom zijn om zonder wapens binnen te stormen!'' Dacht Liander. ''En maatje, heb je niet genoeg geoefend op mijn soort genoten om me zo wezenloos af te slachten?'' Haar nagels sloten zich om Lianders vecht arm en drongen langzaam door in zijn vlees.

Met een gezicht vetrokken van pijn haalde Liander uit met zijn andere hand, dit zag Syntia niet aankomen en zijn vuist kwam volop in haar gezicht. ''Whuuaaa! Vies ongedierte!'' Riep Syntia. Liander zag zijn kans om te ontsnappen. ''Teajo wordt wakker alsjeblieft! Word wakker IK WORD VERMOORD MAN!'' Zijn dramatisch geschreeuw had effect want Taejo veerde op als een gesprongen veer en hij begon als een bezetene in het rond te schieten. ''Pas op wil je?'' Zei Eugenia geïrriteerd.
''Ik ben hier zo!'' Riep Taejo. Vol razernij draaide Syntia haar hoofd om, haar prachtige blonde haar wapperde door de wind. ''Ze Sprint! Pas op Taejo!'' Riep Eugenia.
Taejo zag het iets te laat en kreeg en lelijke kras op zijn neus. ''Durf je wel tegen mijn kleine vriendjes?'' Fluisterde Syntia in Teajo's oor. Taejo zag zijn kans schoon en sloeg met de platte kant van zijn plasma zwaard op Syntia's hoofd. ''Ik zal...'' Verder kwam ze niet want ze viel bewusteloos neer op de grond. Eugenia en Taejo tilden haar op en legden haar neer in de kist. Liander belde een aantal robotjes om de schade te repareren. Dit keer vergat Taejo niet om haar vast te ketenen. De geohoekige boeien klikten vast als gegoten. ''Jij wou haar vaccineren nietwaar Teajo?'' Vroeg Eugenia ter bevestiging. ''Ja dat klopt.'' Gaf Taejo toe. ''Je hebt haar al twee keer gevaccineerd en het heeft niet geholpen. De enige oplossing om haar leven te redden is door haar te resetten.'' Antwoordde Eugenia droevig. ''Waarom dan? Is het virus immuun voor het vaccin?'' Vroeg Taejo. ''Misschien, dat weet ik niet zeker, maar wat ik wel zeker weet is dat als je haar eerder had gevaccineerd ze het had gered maar dat kon natuurlijk niet.'' Antwoordde Eugenia.

Eugenia en Taejo brachten Syntia naar een lokatie in de Academie die zo geheim is dat zelfs ik Roos Pluygers die niet mag opschrijven. Syntia werd in een machine geplaatst en sorry als ik onduidelijk schrijf maar ik mag niet te veel schrijven anders verklap ik het misschien. Het apparaat werd aangezet en je kon Syntia's blik zien verzachten. ''Jij bent een doodgewone cadet zoals iedereen maar toch met een eigen persoonlijkheid.'' Zei Eugenia monotoon. ''Je haalt goede cijfers en je bent een uitstekende krijger, ook ben je verstandig en weet je situaties goed in te schatten.'' Zei Taejo monotoon. ''Alleen verstandige en betrouwbare klasgenoten zullen jouw vrienden zijn.'' Zei Eugenia monotoon. ''Jouw naam is niet meer Syntia Crockermount maar Flora Lansbergen.'' Zei Taejo monotoon. Uren later was het net alsof Taejo en Syntia (alias Flora) elkaar nooit verder hadden ontmoet dan een leerling-leraar relatie.

Dat was het. De droom en de drang om verder te dromen waren als sneeuw voor de zon verdwenen. ''Dus ik ben in feite Syntia?'' Vroeg Fora in gedachten tegen zichzelf.
''Ja'' Antwoordde een mannelijke stem in haar hoofd droog. ''Wat? Wie ben jij?'' Vroeg Flora in gedachten. ''Goed ik zal het uitleggen: ik ben Taejo. Ik heb je al deze dromen gestuurd met behulp van telepathie, het zijn in feite mijn herinneringen snap je?'' Vroeg Taejo's stem. ''Maar waarom dan?'' Vroeg ik. ''Omdat ik vond dat je dit ook moest weten en dit de enige juiste manier was om het uit teleggen.'' Zei Taejo. ''Het verklaart ook meteen waarom Liander zo vijandig tegen me is, omdat hij bang was dat ik weer terug zou vallen in mijn oude patroon toch?'' Vroeg Flora. ''Ja dat klopt dat had hij niet mogen doen; door te dreigen probeerde hij jou uit zijn buurt te houden.'' Zei Taejo. ''Zijn er nog meer cadets die hiervan afweten?'' Vroeg Flora. ''Mogelijk, maar ik zou me er maar geen zorgen over maken en als Jack en Rayda het nog niet weten, je mag het ze vertellen zoals ik het jou vertelde.'' Antwoordde Taejo. ''Bedankt, ik zal nooit vergeten wat je voor me hebt gedaan.'' Met een glimlach sloot ze het gesprek af.